Tenslotte ontdekte ik mijn vader op diverse oorlogsfoto's. Altijd in de buurt van Prins Bernhard, uiteindelijk waren de foto's bedoeld om diens leven vast te leggen en de entourage bleek helemaal achteraf, belangrijk voor mij. Altijd dezelfde gelukkige glimlach. Inderdaad er bestaan inspirerende mensen, dat heb ik ook ontdekt. Maar ik pas wel op niet dezelfde prijs te betalen als mijn vader. Zij kunnen ook bestaan zonder mij. En zonder de prijs die ervoor gevraagd wordt. Het werd de aanleiding tot dit onderzoek, toen ik eens met een dergelijk inspirerende Duitse cheffin te maken kreeg. Het was sprankelend om er mee samen te werken, gaf meer dan het gemiddelde resultaat, gedurfd wat zij maakte en daarna kwam de overmijdelijke afgang. Nee, zo groot was de schade toen niet.
Maar terug naar de foto's. Hij werkte dus in de BS. De Binnenlandse Strijdkrachten die alle mannen uit het verzet probeerde te verenigen en tot Stoottroepen maakte. Ze vochten mee bij de bevrijdingd van Zuid- Nederland. Hoe het gelukt is om deze mannen bij elkaar te krijgen in die tijd, is onbegrijpelijk. Het lukte dus om een leger van ongeveer 45.000 mannen bij elkaar te krijgen? Ik kan het haast niet geloven, dat moet wel een godswonder geweest zijn. Of een afspraak, dat deze mannen vrij doorgang kregen, want militairen als mijn vader waren gewilde prooien voor de Duitse soldaten. Tenzij het om een andere Duitse soldaat ging. Dan lieten ze hem met rust.
De kritiek die op Prins Bernhard gegeven is, deel ik niet. Wie tegen zo'n vreselijke vijand moet vechten, heeft weinig keus. In kneuterig Nederlands begrijpt men dat niet altijd. Ik kan me iets voorstellen bij het onderuit halen van zo'n, afschuwelijke tegenstander door hem op zijn eigen merites aan te pakken. Al lijkt dat oppervlakkig gezien een valse zet. We hebben meer Duitse prinsen hier gehad die het land een dienst bewezen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten