Het is er stil

Het is er stil, erg stil als ik er kom. Blinkend groene heggen en grasvelden. Eigenlijk te veel groen en veel te groen. Helemaal achterin sta ik stil in een afgelegen laan, daar ligt hij. Het toonbeeld van bescheidenheid:  alleen een ruwe ongehouwen, gele steen en een naam erin gebeiteld: Jan. Meer niet. Zonder bordje waarop de heer geprezen wordt, zoals alle mannelijke notabelen van het dorp dat hebben gekregen. Ik kijk ernaar  en glimlach naar de steen. Dat is niet netjes op zo’n stijf kerkhof. Maar niemand die het ziet. Toen hij begraven werd, protesteerde ik wat tegen het ontbreken van het gebruikelijke bord over de heer. Mijn moeder lachte en schudde tegelijkertijd haar hoofd. “Die steen is zo typisch voor hem, dat is hij helemaal”, zei ze. Dat is al lang geleden. Mijn moeder is oud en woont rustig in haar bejaardenhuis. En ze vraagt steeds of ik in Zweden woon. Ja, daar woon ik nu. Ik zou wel een hele dag hier willen blijven staan, maar het begint te regenen. Mooie grijze wolken tegen een lichtgevend groen en een lichtgevende, gele steen. Nog steeds netjes door de goede zorgen van mijn moeder. Ik loop naar het hoofdgebouw, drink er koffie en praat wat met de beheerder. Hij lacht en ziet er tevreden uit. Of ik nog eens kom? Ik schud mijn hoofd, nee dit is een afscheid. Tenminste van Nederland. Even later stap ik weer in de auto, die me nu voorgoed naar mijn nieuwe land brengt. Het is ook stil in het dorp, waar het kerkhof ligt en waar ik zoveel passen gedaan heb. Ik zwaai nog een keer naar de groentewinkel. Deze is vereeuwigd in een lied, dank zij mijn vader. Dan ga ik de bocht om langs de bakkerij en de bushalte en denk aan een kleine jongen, die ik ooit op de foto heb gezet, toen ik hier op de plaatselijke school werkte. Ik glimlach naar de bakkerij en de bushalte. De kleine jongen heb ik toen hij volwassen was op een fiets achter de dijk zien verdwijnen: een blond mannenhoofd dat langzaam steeds verder naar beneden leek te zakken. Hij had mij niet gezien op dat moment, ik hem wel. Het ging goed met hem. Ik glimlach naar de dijk. Die foto’s gaan mee. Dierbare herinneringen. Buiten het dorp kan de auto snelheid maken, het is nog ver. Mijn vader leeft doodgewoon. Ja, hij is een deel van mij en zo is het goed. Ik ben op weg naar een land, met mooie, angstaanjagende bossen en heidevelden, die hij zich niet voor kon stellen en eindeloos veel vogelnesten, slangen en vooral stenen. Grote, ruwe onmetelijke stenen en kleine en prachtig bewerkte en gekleurde. Harde en zachte zoals men dat zegt, begroeide en kale. Stenen. Veel stenen. Erg veel stenen. Juist erg veel stenen. 

Laatste glimlach

Die onmogelijke gelukkige lach, op momenten waarop het helemaal niet paste en toch.  Alsof de dood hem ook niets kon maken. Mijn vader werd vroeg oud en stierf in een verzorgings tehuis. Hij had het naar zijn zin bij allemaal oude notabelen, die kaartten en koffie dronken. Maar tenslotte ging dat ook niet meer. Of hij nog bij bewustzijn was, wisten we niet. De laatste weken pasten we op hem en toen ik aan de beurt was, verscheen weer die gelukkige trek. Geen traan, geen spijt niets: hij hoorde zijn dochter en glimlachte urenlang gelukkig.  Zelfs de dood was niet belangrijk, die deerde hem niet.

Een week later kreeg ik bericht, dat hij was overleden, met een diepe zucht alsof dit zware leven nu eindelijk voorbij was,  zo verliet hij het leven. De begravenis was sober en zijn graf al eveneens.  Ik kon me niet voorstellen dat hij er niet meer was en kocht elk jaar een kado op zijn verjaardag, wat ik dan aan mijn moeder gaf. Het verbaasde haar blijkbaar.

De toekomst.

Over een paar jaar zal er een nieuwe koning benoemd worden in Engeland en ik weet niet wie dat zal worden.

Als prins Charles gepasseerd wordt voor zijn zoon, dan wijzen de vingers  misschien wel weer onze kant op. Jammer,  dus daar voel ik helemaal niets voor. In1969 is de afspraak gemaakt mijn familie met rust te laten en het concert in het Hyde Park was daarvan de afsluiting. Maar helaas niet echt, vele malen zijn een prins en veiligheidsagenten weg gestuurd door mij en andere familieleden. Totdat ze het eindelijk snapten. De rust kwam, toen we ze om de drie jaar een waarschuwing gaven en de rest van de bevolking voorlichtten. Nee, de wet zullen we niet overtreden en het land niet redden, dat redt zichzelf wel.  Dat helpt om de rust te bewaren.

Bovendien heb ik terdege gemerkt, dat de regering in Engeland altijd probeert de zaken recht te zetten op een moment dat er iets fout gaat. De koningin is steeds minder en minder gaan verdienen bijvoorbeeld, schrikbarende bedragen van 30 miljoen pond per jaar naar 9 miljoen pond en echt niet alleen om redenen van bezuiniging, daar geloof ik niets van. Wat voor redenen ze heeft  om het zover te laten komen, is mij niet bekend. Mijn vader is dus ook afgegaan, maar zo erg vond hij dat zelf niet eens. Het had er meer van weg, dat hij eindelijk plezier in het leven had. En ik kreeg de erkenning van hem, die ik verdiende. Ik sta overigens helemaal achter wat mijn vader deed, hij heeft de vrede in Europa grote diensten bewezen, dat moet ik toegeven.  Laat er dan toch eens iemand zijn, die werkelijk alles gewonnen heeft, de oorlog, de vrede en wat dies meer zij.

Al had ik  nooit, maar dan ook werkelijk nooit in zijn schoenen willen staan. Alles liever dan dat.

De tijden zijn veranderd, aangezien in Europa nu de grondwet als basis is geaccepteerd,  vallen alle leden hieronder en kunnen we elkaar feliciteren. Er is een staat geboren en dat is reden tot vreugde, in deze staat zijn alle mensen gelijk en worden geacht de wet te kennen, vooral de rechten van de mens en van het kind. Ik mag dus verlangen dat koningskinderen zich daar aan houden en deze rechten allemaal uit het hoofd kennen.  Meehelpen om een redelijke wetgeving te krijgen kon ik wel doen.  Verder gaat het niet. Koningen hebben niet meer het recht om buiten de wet om op te treden en zullen zich te allen tijden daar aan moeten houden. Dank zij de nieuwe grondwet.

Hoopgevend

Er zijn vele mensen geweest die beledigd meenden te moeten zijn, over deze gang van zaken. Mensen waar ik overigens niets mee te maken had. De enigen die zich blijkbaar aan de wetten van hun land hielden, waren dus die staatshoofden zelf.  Mijn ouders stopten hun aktiviteiten en besteedden meer aandacht aan hun kinderen, daarom zijn er nu tevreden geluiden. Maar ik heb me altijd verbaasd over het geschreeuw van de politici. Eerst kreeg mijn vader een hoop commentaar omdat hij adviseur was van een regering en daarna omdat hij er wijselijk mee stopte. Ja, dat was een grote teleurstelling voor hem, dat kan ik me herinneren. Hij was ontzettend kwaad op mijn moeder, maar hun huwelijk overleefde het en hij nam zijn verantwoordelijkheid op zich. En de rest van de wereld gilde maar door. Vreemd, heel vreemd. Hadden ze niets anders te doen? Koningin Elisabeth is nooit beledigd geweest of iets dergelijks, of afgezet of weet ik veel. Ze hield en  houdt zich strikt aan de wet en neemt daarmee heus niet zoveel risico's. En verder zijn de Engelsen altijd erg aardig voor mij geweest, ze hielpen me zo veel mogelijk. Dat gejammer over allerlei rampen sloeg helemaal nergens op. Of misschien op het feit dat iedereen zich afhankelijk voelde van mijn vader, maar daar heb ik het al eens over gehad.  Uiteindelijk heb ik hem dat ook gezegd: hij had wel erg veel kinderen behalve zijn eigen vier.

Natuurlijk kun je je afvragen wat dat met zijn verleden te maken heeft. Wel ik moest hem aan de hand van mijn eigen ervaringen leren kennen en ik kende hem niet in de oorlog. Daarnaast is het wel duidelijk dat we erg op elkaar leken en soms moet ik daar dan maar vanuit gaan. Al geef ik toe dat mijn vader heel wat bescheidener was dan ik.

Ze is vreselijk.Vreselijk!!

Niet iedereen was een aanhanger van mijn vader. Als kind was ik dat niet en dat heeft hij geweten. Ik kan me herinneren dat hij zat te jammeren bij het avondeten,  toen ik een tiener was. Ik moest immers alles accepteren, dat was me toch opgedragen?  Ik had al  jong in de gaten hoe dat werkte met een groot publiek. Dan kwam de kritiek van een andere kant, tot en met de staatshoofden waar hij zo goed mee kon onderhandelen. Dat bezorgde mij de naam: vreselijk te zijn. Inderdaad dat ontken ik niet, maar ik schaam me er niet voor. In een gezin ben je tot elkaar veroordeeld en anders kan ik het niet noemen. Als volwassene heb ik de  keuze om banen en geliefden zelf uit te kiezen. Als deze niet voldoende kwaliteit te bieden hebben  of vriendelijker gezegd: we pasten niet bij elkaar, dan stopte ik de relatie snel.  Ik heb heel wat mensen meegemaakt, die ouderwets hun partner manipuleren om aanpassingen te bewerken. Daar bedank ik voor.  In de eerste plaats moet dit met overleg te regelen zijn, wil men niet overleggen om samen verder te gaan, dan stopt het. Dit is eenvoudig en menselijk. Bovendien  wil ik nooit meer zoveel energie in een relatie stoppen als die met mijn ouders. Er zijn genoeg andere mogelijkheden: het leven is gelukkig wel veel milder en leuker dan een straffe onderneming. Geliefde banen en partners vond ik,  dus daarmee hield het gemopper en het verzet op. En langzaamaan begon er bij mij meer begrip te komen. Maar er waren ook mensen die wel  veel van mij hielden en dat duidelijk lieten merken. Tot mijn eigen allergrootste verbazing waren dat als eerste mijn eigen ouders.  Als volwassene was de relatie dan ook totaal anders, nu werd er naar mij geluisterd en ik had een geweldig leuke tijd met ze, waar ik altijd zeer dankbaar voor ben gebleven. Maar ik hield de reputatie vreselijk te zijn. Inderdaad dat hoort tot de mogelijkheden. Nee, wat ik in mijn tienertijd deed, leerde me welke keuzes ik wilde maken om een prettig leven te leiden, mijn ouders scoorden vanaf dat moment veel hoger en ook dat heb ik duidelijk laten weten. Meer dan genoeg laten weten. Bovendien ben ik niet degene die anderen zeer hard beoordeelt, omdat het een keertje niet past. Onverenigbaarheid van karakter is niet zo vreselijk als het lijkt, daar is heus wel begrip voor.  Een voorbeeld daarvan is een grote werkgever in Amsterdam, waar ik eerst in vaste dienst was en daarna freelance voor werkte. Het eerste ging niet, het tweede werd een succes, waar ik nog met plezier aan terug denk. Het is erg prettig als zo'n werkgever een beetje soepel is en meerdere mogelijkheden accepteert.  Behalve als je volledig afhankelijk bent van iemand  en freelance ouderschap bestaat helaas niet. Dit duidelijk keuzes maken is mij kwalijk genomen tot en met, maar dat leg ik naast me neer. Slechte relaties zijn een ramp die te voorkomen is. En niet bij elkaar passen is geen schande, hooguit een andere mogelijkheid. Bovendien heb ik me vele malen afgevraagd tot in hoeverre ik gemanipuleerd ben om te zorgen van een stelletje lastposten af te komen, voor het hele gezin. Je kunt me nog meer vertellen. Wat overbleef is voor mezelf te zorgen en dat kan ik goed. Gelukkig maar.  Uiteindelijk zijn mijn ouders verantwoordelijk gesteld voor hun verantwoordelijkheden en daarmee was de zaak voorgoed afgelopen. Natuurlijk waren er mensen die vonden dat ik ten onrechte bevoordeeld was, maar die snapten blijkbaar niet wat dat mijn vader gekost heeft. Elizabeth II en mijn vader waren niet bepaald dikke vrienden, hoewel ook geen dikke vijanden. Des te meer reden om deze geste te waarderen. Mick Jagger heeft daar waarschijnlijk net zo weinig plezier aan beleeft als ik. Het beste is dan ook het systeem niet te belonen, want dan "beloont" het jou ook niet, maar laat je links liggen.

Kerst, kerst stralende kerst

http://www.julsanger.net/songs/listensong.php?songid=9




Maar ik had wel een professioneel publiek, dat zeer geinspireerd was. 

Zwakke plekken

Het mag allemaal zo leuk klinken wat ik hiervoor vertelde, maar het riep even zo zeer kritiek op.  Mijn vader kon dus goed onderhandelen met lastige staatshoofden en dat had resultaat, maar helaas niet voor hemzelf en zijn omgeving. Hij was bepaald niet egoïstisch, maar toch gaven zijn bemoeienissen uiteindelijk veel ergernis bij zijn kinderen.  Geen van de kinderen had nog zin in dat “alles voor het vaderland”, met  eindeloos gezeur en ellende als gevolg. Ieder van ons loste dit op de eigen manier op. Ik weigerde ronduit om voor zulke bovengeplaatste types te werken. Voor niets gaat de zon op en de maan ook, dus dat is voldoende, dat kregen mensen van mij te horen.  Wij bemoeiden ons niet met ze, het was niet lucratief genoeg en accepteerden dat zelfs niet van elkaar. Mijn vader heeft zolang ik hem meemaakte op dit egoïsme lopen mopperen, zonder resultaat. Hij kwam uit een andere tijd, hij had naar onze mening beter net als zijn vader een bedrijf kunnen beginnen en kerken of huizen restaureren, dan werd er ook tegen zijn werk opgekeken, letterlijk. De tijd van de huzaren was voorbij en de tijd van de Kozakken ook, zeiden wij en we appelleerden hierbij aan een ander vrouwelijk staatshoofd in Rusland, die er van die koninklijke standpunten  op na hield. Mijn vader was communist natuurlijk in de oorlog en daarom vonden wij zijn gedrag ook onbegrijpelijk. Al die staatslieden schenen dat wel erg goed te weten,want  een blijk van waardering kwam er nooit. Nee, vrijheid van meningsuiting wordt slecht beloond.

Wat betreft het gratis concert in het Hyde Park, daar is later genoeg aan verdiend. Het was maar goed dat Mick Jagger alleen zíjn bijdrage aan  "het koningschap"op zich nam, want ik heb dat tot nu toe geweigerd en zal dat ook blijven doen.  Ik vind er niks aan, stomvervelend.  En die jurk was dat een idee van de koningin?  Afgedragen en wel?   Ik heb haar vaker in zo'n gewaad gezien en vond het helaas niet erg op zijn plaats.  Ik heb het Engelse koningshuis laten weten, het niet met hun bemoeiienissen  met mijn familie eens te zijn. Uiteindelijk  gedragen kunstenaars zich anders dan koningskinderen. Zo niet, dan is elf miljoen Engelse ponden per jaar wel leuk om mee te beginnen. Goed dit was ik natuurlijk helemaal niet van plan, maar de zon en de maan enzovoort.  Mijn zuster en zwager werden de volgende dag, terug van het concert,  op straat beroofd in Rotterdam. Ook dat ben ik niet vergeten. Bepaalde associaties zijn altijd blijven hangen over dat concert.  Hier is mijn gratis bijdrage aan dat concert.  Al mag de opbrengst wat mij betreft naar een organisatie gaan, die zich bezig houdt met de bevordering van de constitutionele monarchie in Engeland. En de commissie mag Jan of desnoods John genoemd worden.  De koningin is gewaarschuwd geweest door hem, ik ken hem:  als ze zijn dochter inschakelde op wat voor manier dan ook, dan zou ze daar wel eens erge spijt van kunnen krijgen.   Ze luisterde natuurlijk niet, ze nam natuurlijk geen risico's en nam daarmee alle risico's..  En hij kreeg zoals altijd gelijk. Hoewel het concert in het park een en al harmonie en gezelligheid was, duurde dat precies een middag en daarna waren we helaas weer terug bij af.  Uiteindelijk heb ik alles zelf nog eens dubbel en dwars recht moeten zetten.  Veel te recht, maar dat  bleek tenminste afdoende te werken.  Mijn vader en ik dachten vaak hetzelfde, de ideeen die we hadden waren opvallend vaak gelijk. Daarom ga ik daar vanuit.. Dus: " mijn dochter inschakelen voor de monarchie in  Engeland, is net zo iets als Mick Jagger vragen koning te worden in Engeland.

Nogal bizar om deze gedachte in levende lijve voor je te zien.