Die onmogelijke gelukkige lach, op momenten waarop het helemaal niet paste en toch. Alsof de dood hem ook niets kon maken. Mijn vader werd vroeg oud en stierf in een verzorgings tehuis. Hij had het naar zijn zin bij allemaal oude notabelen, die kaartten en koffie dronken. Maar tenslotte ging dat ook niet meer. Of hij nog bij bewustzijn was, wisten we niet. De laatste weken pasten we op hem en toen ik aan de beurt was, verscheen weer die gelukkige trek. Geen traan, geen spijt niets: hij hoorde zijn dochter en glimlachte urenlang gelukkig. Zelfs de dood was niet belangrijk, die deerde hem niet.
Een week later kreeg ik bericht, dat hij was overleden, met een diepe zucht alsof dit zware leven nu eindelijk voorbij was, zo verliet hij het leven. De begravenis was sober en zijn graf al eveneens. Ik kon me niet voorstellen dat hij er niet meer was en kocht elk jaar een kado op zijn verjaardag, wat ik dan aan mijn moeder gaf. Het verbaasde haar blijkbaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten