Ze is vreselijk.Vreselijk!!

Niet iedereen was een aanhanger van mijn vader. Als kind was ik dat niet en dat heeft hij geweten. Ik kan me herinneren dat hij zat te jammeren bij het avondeten,  toen ik een tiener was. Ik moest immers alles accepteren, dat was me toch opgedragen?  Ik had al  jong in de gaten hoe dat werkte met een groot publiek. Dan kwam de kritiek van een andere kant, tot en met de staatshoofden waar hij zo goed mee kon onderhandelen. Dat bezorgde mij de naam: vreselijk te zijn. Inderdaad dat ontken ik niet, maar ik schaam me er niet voor. In een gezin ben je tot elkaar veroordeeld en anders kan ik het niet noemen. Als volwassene heb ik de  keuze om banen en geliefden zelf uit te kiezen. Als deze niet voldoende kwaliteit te bieden hebben  of vriendelijker gezegd: we pasten niet bij elkaar, dan stopte ik de relatie snel.  Ik heb heel wat mensen meegemaakt, die ouderwets hun partner manipuleren om aanpassingen te bewerken. Daar bedank ik voor.  In de eerste plaats moet dit met overleg te regelen zijn, wil men niet overleggen om samen verder te gaan, dan stopt het. Dit is eenvoudig en menselijk. Bovendien  wil ik nooit meer zoveel energie in een relatie stoppen als die met mijn ouders. Er zijn genoeg andere mogelijkheden: het leven is gelukkig wel veel milder en leuker dan een straffe onderneming. Geliefde banen en partners vond ik,  dus daarmee hield het gemopper en het verzet op. En langzaamaan begon er bij mij meer begrip te komen. Maar er waren ook mensen die wel  veel van mij hielden en dat duidelijk lieten merken. Tot mijn eigen allergrootste verbazing waren dat als eerste mijn eigen ouders.  Als volwassene was de relatie dan ook totaal anders, nu werd er naar mij geluisterd en ik had een geweldig leuke tijd met ze, waar ik altijd zeer dankbaar voor ben gebleven. Maar ik hield de reputatie vreselijk te zijn. Inderdaad dat hoort tot de mogelijkheden. Nee, wat ik in mijn tienertijd deed, leerde me welke keuzes ik wilde maken om een prettig leven te leiden, mijn ouders scoorden vanaf dat moment veel hoger en ook dat heb ik duidelijk laten weten. Meer dan genoeg laten weten. Bovendien ben ik niet degene die anderen zeer hard beoordeelt, omdat het een keertje niet past. Onverenigbaarheid van karakter is niet zo vreselijk als het lijkt, daar is heus wel begrip voor.  Een voorbeeld daarvan is een grote werkgever in Amsterdam, waar ik eerst in vaste dienst was en daarna freelance voor werkte. Het eerste ging niet, het tweede werd een succes, waar ik nog met plezier aan terug denk. Het is erg prettig als zo'n werkgever een beetje soepel is en meerdere mogelijkheden accepteert.  Behalve als je volledig afhankelijk bent van iemand  en freelance ouderschap bestaat helaas niet. Dit duidelijk keuzes maken is mij kwalijk genomen tot en met, maar dat leg ik naast me neer. Slechte relaties zijn een ramp die te voorkomen is. En niet bij elkaar passen is geen schande, hooguit een andere mogelijkheid. Bovendien heb ik me vele malen afgevraagd tot in hoeverre ik gemanipuleerd ben om te zorgen van een stelletje lastposten af te komen, voor het hele gezin. Je kunt me nog meer vertellen. Wat overbleef is voor mezelf te zorgen en dat kan ik goed. Gelukkig maar.  Uiteindelijk zijn mijn ouders verantwoordelijk gesteld voor hun verantwoordelijkheden en daarmee was de zaak voorgoed afgelopen. Natuurlijk waren er mensen die vonden dat ik ten onrechte bevoordeeld was, maar die snapten blijkbaar niet wat dat mijn vader gekost heeft. Elizabeth II en mijn vader waren niet bepaald dikke vrienden, hoewel ook geen dikke vijanden. Des te meer reden om deze geste te waarderen. Mick Jagger heeft daar waarschijnlijk net zo weinig plezier aan beleeft als ik. Het beste is dan ook het systeem niet te belonen, want dan "beloont" het jou ook niet, maar laat je links liggen.